صدایآینه
((سپرده ام به کنیزان و هرچه نوکرتان
که آینه نگذارند؛ در برابرتان))
که گیسوی تو یکی در میان پر از یاس است
چه آمده است در این کنج خانه بر سرتان
شکسته ای و همین که به راه می افتی
صدای آینه می آید از سراسرتان
چه روی داده که حتی برای یک لحظه
عقب نمی رود از روی چهره معجرتان
نبینمت که به دیوار تکیه می آری
کنار چشمه چشم غریب همسرتان
کجاست شانه زدنها که کار هر شب بود!؟
به گیسوان همیشه نجیب دخترتان
خدا بخیر کند این نفس زدنها را
که سخت می رسد از سینه تا به حنجرتان
ببین چگونه غرور شکسته مردی
نشسته پای نفس های رو به آخرتان
الا مسافر بی نام و نشان خدا
تو آن بدون مزاری و ما کبوترتان
علی اکبرلطیفیان
آغوش مژه
دیشب از دست دلم آبله تا سوخته بود
دیده بر راه و دل بی سر و پا سوخته بود
صحبت از عافیت و جام بلا می کردم
گوییا صحبتم از فرط بلا سوخته بود
مهر؛بر دیده ی من کار تغافل می کرد
دل جدا؛دیده جدا؛ سینه جدا سوخته بود
بس که در وحدت دل با قدمت گم بود
پر پروانه ام از شمع وفا سوخته بود
جامه ی حسن که بر قامت لیلی کردند
کفنی بود که در تربت ما سوخته بود
بوی لطفی که به پیراهن یوسف زده اند
نفست بود که یک عمر مرا سوخته بود
سر زلف تو به تدبیر خدایی می کرد
هر کجا ناله و تاثیر دعا سوخته بود
دامنی را که ندارم به همان آب ببر
که به آغوش مژه خاطر ما سوخته بود
"محمد سهرابی"